― Έχετε καταφέρει να συνδυάζετε ταυτόχρονα δυο πράγματα. Την επαγγελματική σας ενασχόληση σαν αξιωματικός της ΕΛ.ΑΣ., ενώ παράλληλα μας αποκαλύπτετε και μια άλλη πτυχή του εαυτού σας. Την αγάπη σας για τη ζωγραφική. Πως τα συνδυάζετε αυτά;

 

“Ο σύγχρονος δυτικός πολιτισμός δίνει πρόσβαση στην ευρυμάθεια αρκεί να το θέλει κάποιος, να το επιτρέπει το εισόδημά του και ο ελεύθερος χρόνος του. Είναι οι συνθήκες ζωής, που επιτάσσουν σχεδόν στον κάθε άνθρωπο να έχει όσο το δυνατόν περισσότερες ικανότητες, προκειμένου να επιβιώσει. Κάποτε αρκούσε ένα Πανεπιστήμιο για να σταδιοδρομήσει κάποιος, σήμερα χρειάζεται δια βίου μάθηση και εξειδίκευση. Δε φτάνει ένα πτυχίο ή η ανάπτυξη μιας δεξιότητας.

Από την άλλη, θέλω να επισημάνω ότι στις τάξεις της Αστυνομίας υπάρχουν πολλοί συνάδελφοί μου που διαθέτουν ταλέντα, επιστημονικές γνώσεις και καλλιτεχνικές ανησυχίες. Οπότε, θεωρώ πως δεν καινοτομώ σε κάτι.

Από μικρός αγαπούσα τη ζωγραφική. Νομίζω ότι τα παιδικά χρόνια αποτελούν το εφαλτήριο κάθε καλλιτεχνικής παρόρμησης , συνεπώς οι εικαστικές μου ανησυχίες προηγούνται χρονικά της επαγγελματικής μου ιδιότητας.
Αστυνομικός έγινα ―όπως οι περισσότεροι συνάδελφοί μου― δίνοντας πανελλήνιες εξετάσεις. Συνεπώς, στις τάξεις της ΕΛ.ΑΣ. δεν με οδήγησε αποκλειστικά η βούλησή μου, αλλά και η τύχη. Σ’ αυτή τη διαδικασία, αν δεν πετύχει κάποιος στη σχολή που αποτελεί τη πρώτη του επιλογή, ενδεχομένως να περάσει σε μία άλλη και κάπως έτσι τελικά, πολλοί άνθρωποι ακολουθούν το δρόμο που χάραξε η μοίρα γι αυτούς. Ένας απ’ αυτούς είμαι κι εγώ”.

 

 

 

 

Το βιογραφικό και η φιλομάθεια

 

― Διαβάζοντας το βιογραφικό σας διαπίστωσα ότι είστε απόφοιτος κι άλλων ανώτατων σχολών, που είναι άσχετες με το επάγγελμά σας.

 

“Μάλλον είμαι φιλομαθής. Πέραν τούτου όμως, μέσα στην Αστυνομική Ακαδημία, τουλάχιστον την εποχή που φοίτησα εγώ, υπήρχε έντονος ανταγωνισμός, ο οποίος ωθούσε τους περισσότερους από εμάς στο να εξοπλιστούμε με περισσότερα και συχνά ετερόκλητα ―ως προς την ιδιότητά μας― προσόντα, ανάλογα με τις εσωτερικές μας κλίσεις και προσδοκίες“.

 

 

― Ποια είναι η άποψή σας για τα όσα συμβαίνουν στη χώρα μας; Ζούμε δύσκολες εποχές;

“Δεν νομίζω. Πάντα έτσι ήταν η χώρα μας. Μάλιστα, διαβάζοντας κάποια παλιά βιβλία, όπως το “Η Ελλάδα του Όθωνα” του Eντμόντ Αμπού ή “Οι Έλληνες της Σήμερον” του Κάρολ Τάκερμαν, με έκπληξη διαπίστωσα ότι τα πράγματα παραμένουν εκνευριστικά ίδια από το 1830 μέχρι σήμερα.

Τα όσα δυσεπίλυτα προβλήματα ταλανίζουν τη κοινωνία μας όπως η εγκληματικότητα, η διαφθορά, η τρομοκρατία, η αναξιοκρατία, η θεσιθηρία κλπ είναι απόρροια των θεσμικών δυσλειτουργιών του κράτους μας και της νοοτροπίας μας. Στο πέρασμα των αιώνων, οι κάτοικοι που έτυχε να ζουν στα όρια του σύγχρονου ελληνικού κράτους δεν φρόντισαν, δεν μπόρεσαν ή δεν θέλησαν να ισχυροποιήσουν τους θεσμούς τους.

Για παράδειγμα, όταν ένας Άγγλος ή ένας Γερμανός αναφέρεται στην “αστυνομία”, εννοεί κάτι τελείως διαφορετικό απ’ αυτό που αντιλαμβάνεται ο μέσος Έλληνας. Η διαμόρφωση των θεσμών είναι αποτέλεσμα μακράς ιστορικής διαδικασίας, στην οποία ελάχιστα συμβάλουν οι τρέχουσες κοινωνικές συνθήκες. Πρέπει να περάσουν πολλά χρόνια και να συμβούν συνταρακτικά γεγονότα, για να αλλάξουν όψη οι κοινωνίες και τα κράτη. Είναι αυτό που λέμε μεταρρύθμιση, η οποία στη χώρα μας γίνεται σχεδόν πάντα επιφανειακά”. Ένας αστυνομικός ζωγραφίζει λοιπόν και συνεχίζουμε την ενδιαφέρουσα συνέντευξή του.

 

 

― Ως αξιωματικός της Αστυνομίας έχετε κάποιο στόχο; Θέλετε να φτάσετε κάπου;

“Δεν εξαρτάται από εμένα. Άλλοι με κρίνουν και με τοποθετούν σε θέσεις, έχοντας κατά νου κριτήρια, που εγώ ο ίδιος άλλες φορές δεν συμμερίζομαι κι άλλες πάλι αγνοώ. Οπότε, βαδίζουμε κι όπου μας φτάσουν”.

 

 

Περισσότερα θέματα για κόσμος-επικαιρότητα, δες ΕΔΩ

 

 

Ποιος είστε κύριε;

 

 

― Μιλήστε μου για τον εαυτό σας. Ποιος είστε;

“Δεν θα το πιστέψεις! Η πρώτη επισκέπτρια της έκθεσής μου ήταν μία ζωγράφος η Δήμητρα Βελισσάρη, που μπήκε στο χώρο μία μέρα πριν τα εγκαίνια κι ενώ τα έργα είχαν μόλις στηθεί στη θέση τους. Γύρισε μια βόλτα στην αίθουσα. Το πνεύμα της ήταν οξύ και οι παρατηρήσεις ιδιαιτέρως εύστοχες, βοηθώντας με μάλιστα να διορθώσω κάποιες λεπτομέρειες την τελευταία στιγμή. Ενώ μου μιλούσε, διέκοψε απότομα τη ροή του λόγου της και μου απηύθυνε την ίδια ακριβώς ερώτηση: “Ποιος είστε κύριε;”

Ειλικρινά, δεν ξέρω να σου απαντήσω. Μάλλον αυτή πρέπει να είναι η πιο δύσκολη ερώτηση. Είμαι ένας άνθρωπος με πνευματικές, κοινωνικές και εικαστικές ανησυχίες. Έχω διαπιστώσει ότι η ενασχόλησή μου με τη ζωγραφική αποτελεί μία απ’ της διεξόδους για να ισορροπώ σαν άνθρωπος”.

 

― Υπάρχουν εδώ μέσα έργα, που έχουν σχέση με το επάγγελμά σας;

“Όχι άμεσα. Θέλω να πω ότι σ’ αυτά εδώ τα έργα δεν θα δεις εικόνες, που να έχουν άμεση σχέση με την Αστυνομία. Μπορείς όμως, κοιτώντας αυτές τις μεταξοτυπίες, με τις οποίες αναπαρήγαγα, τα έγχρωμα ανάγλυφα του μνημείου του Λυσικράτους, να συμπεράνεις την αιώνια διαπάλη των επιθυμιών και των νόμων. Πρόκειται για μια μάχη, που ταλανίζει κάθε ενσυνείδητο άνθρωπο, αλλά κατά κύριο λόγο τους αστυνομικούς και τους δικαστές, που καλούνται να επιβάλουν το νόμο”.

 

Τα κόκαλα σουπιάς

 

 

Και ο Κώστας Μίχος συνεχίζει: “Διλήμματα όπως, “ό,τι είναι νόμιμο, μπορεί να είναι και ηθικό;” ή “γιατί συχνά το παράνομο είναι και περισσότερο ελκυστικό;”, προκύπτουν συχνά κατά την εκτέλεση του καθήκοντός μας. Αυτοί οι συμβολισμοί αναδεικνύονται εύστοχα μέσα από τις εικονιζόμενες παραστάσεις του αρχαίου γλύπτη. Οπότε ίσως, αυτά τα έργα να έχουν μια έμμεση σχέση με τη δουλειά μου.
Όσο όμως και να σου φανεί περίεργο, πιο άμεση σχέση με τη δουλειά μου έχει αυτή η σύνθεση που σε πολλούς φάνηκε παράδοξη. Την ονομάζω “κόκαλα σουπιάς”.

 

 

Επεισοδιακή νύχτα

Μια επεισοδιακή νύχτα, χρόνια πριν, όταν υπηρετούσα στο Αστυνομικό Τμήμα Εξαρχείων, τα σπασμένα γυαλιά μπύρας απ΄ τις μολότοφ είχαν γεμίσει το δρόμο στη συμβολή των οδών Χαριλάου Τρικούπη και Ναυαρίνου. Βλέποντάς τα έτσι σκόρπια κάτω ν’ αντανακλούν τις αλλαγές του φωτεινού σηματοδότη με τα ρυάκια της βενζίνης και τα σκόρπια πριονίδια που μόλις είχε ρίξει το πλήρωμα ενός περιπολικού της τροχαίας για να μην γλιστράει το οδόστρωμα, διέκρινα ένα επιδαπέδιο έργο τέχνης. Σκέφτηκα ότι αν δίπλα μου βρισκόταν ο Antoni Tapies, ενδεχομένως να διέκρινε σ’ αυτό το σημείο του δρόμου μία αξιόλογη σπουδή. Ίσως βέβαια να χρειαζόταν και τα σινιάλα του Takis για να κάνουν τη σύνθεση περισσότερο ολοκληρωμένη με τις αντανακλάσεις τους.

Σκέφτηκα ότι το δικό μου μικρό ατελιέ-υπνοδωμάτιο, δεν μπορεί να παράγει δυστυχώς τέτοιες κολοσσιαίες συνθέσεις. Αρκέστηκα να συλλέξω μερικά απ’ αυτά τα σπασμένα γυαλιά και να τα βάλω στη τσέπη μου. Ενδεχομένως κάποτε να τα χρησιμοποιούσα. Ένας εικαστικός πρέπει ούτως ή άλλως να έχει τα υλικά της δημιουργίας δίπλα του, κοντά του. Μπορεί να μη τα χρησιμοποιήσει ποτέ, σε μια στιγμή όμως αστραπιαίας έμπνευσης θα πρέπει να τα έχει δίπλα του. Έτσι συνέβη”.

 

 

 

Το γαλάζιο εξώφυλλο

“Χρόνια μετά, τονίζει ο Κώστας Μίχος, έπεσε στα χέρια μου ένα μικρό βιβλίο με γαλάζιο εξώφυλλο. Ήταν η συλλογή ποιημάτων του Ευγένιου Μοντάλε “Κόκκαλα Σουπιάς”. Ο Ιταλός ποιητής γράφει με τρόπο που δεν σ’ αφήνει εύκολα να τον αγνοήσεις. Ο ένας στίχος έφερε τον άλλον, μέχρι που διάβασα “όπως όλη η ζωή και η εργασία μου σέρνεται αποκαμωμένη κατά μήκος του τοίχου, στο υψηλότερο μέρος του οποίου βρίσκονται μπηγμένα κοφτερά σπασμένα γυαλιά”.

Εκείνη η ζοφερή επεισοδιακή νύχτα στα Εξάρχεια, που δεν είχε εγκαταλείψει τη μνήμη μου, βρήκε μια δόκιμη περιγραφή. Τα υλικά υπήρχαν. Δεν έμενε παρά να δοκιμάσω να τη περιγράψω κι εγώ με το δικό μου τρόπο. Ιδού! Πως σου φαίνεται; Τα κόκκαλα σουπιάς τα συνέλεξα απ’ τη παραλία του Αλίμου…

 

 

Ένας αστυνομικός ζωγραφίζει και “κόντρα ρόλος”

― Οι περισσότεροι άνθρωποι πιστεύουν ότι οι καλλιτέχνες είναι άνθρωποι, που δεν μπορούν να μπουν σε καλούπια. Ξέρετε, προκύπτει μία αντίφαση, ένας “κόντρα ρόλος” με την ιδιότητά σας ως αστυνομικός. Ένας αστυνομικός ζωγραφίζει δηλαδή κατά τον πολύ κόσμο. Πως το σχολιάζετε αυτό;

“Εδώ γύρω βλέπεις τα έργα μου στημένα και στοιχημένα, όπως ακριβώς στοιχίζονται οι στρατιώτες στη πρωινή αναφορά. Κάπως έτσι πρέπει να τοποθετούνται οι πίνακες σε μία έκθεση, για να προσφέρουν αρμονία στα μάτια του θεατή. Η επιμέλεια μιας έκθεσης, το στήσιμο των έργων, είναι πολύ δύσκολη υπόθεση. Ο επιμελητής πρέπει να έχει πείρα και γνώσεις.

 

 

Αντιθέτως, στα ατελιέ συνήθως επικρατεί χάος. Αν δεις φωτογραφίες απ’ το εργαστήριο του Αlberto Giacometti , το ατελιέ του Lucian Freud κι άλλων σπουδαίων ζωγράφων θα διαπιστώσεις ότι επικρατούσε η πλήρης ακαταστασία. Ο Μιχαήλ Άγγελος από παιδί κυκλοφορούσε “πουδραρισμένος” με μαρμαρόσκονη, αφού ο πατέρας του ήταν μαρμαροτεχνίτης. “Όλη τη μέρα το μωρό αυτό ακούει το τρίξιμο του πριονιού που τρώει την πέτρα, τα υπόκωφα κτυπήματα του κόπανου, το τρίξιμο της σμίλης”, γράφει ο Μαρσέλ Μπριόν”.

 

 

Περισσότερα θέματα δες ΕΔΩ

 

 

Ο Χίτλερ και ο Στάλιν

“Ίσως απ’ όλ’ αυτά προκύπτει το συμπέρασμα ότι ―στην τέχνη τουλάχιστον― το χάος οδηγεί στη τάξη. Αρκεί να θυμηθούμε ότι τόσο ο Αδόλφος Χίτλερ όσο και ο Ιωσήφ Στάλιν ήταν καλλιτέχνες. Ο πρώτος ζωγράφιζε υπέροχους πίνακες κι ο δεύτερος έγραφε ποίηση με αξιώσεις. Και οι δύο όμως γνωρίζουμε καλά πώς λειτούργησαν όταν κατέλαβαν την εξουσία. Υποπτεύομαι ότι αυτοί που μπορεί να επιδιώκουν το μεγαλύτερο χάος, ενδέχεται να μας οδηγούν στην απόλυτη τάξη κι αντιθέτως όσοι θέλουν να επιβάλλουν την απόλυτη τάξη τελικά καταφέρνουν να δημιουργούν συνθήκες χάους. O Ηράκλειτος είχε αντιληφθεί από πολύ νωρίς ότι η βία μπορεί να δημιουργήσει χάος και το χάος να επιφέρει τάξη, είναι γνωστά πράγματα αυτά”.

 

 

― Σαν άνθρωπος είστε αυστηρός; Οι περισσότεροι θεωρούν ότι οι ένστολοι έχουν μια ιδιαίτερη σχέση με τη πειθαρχία και την αυστηρότητα.

“Μπορώ να σε βεβαιώσω ότι οι καλλιτέχνες και οι αθλητές διαθέτουν πολύ περισσότερη πειθαρχία και αυστηρότητα από τους ένστολους. Σ’ αυτή την περίπτωση ισχύει αυτό που λέμε ότι άλλος έχει τ’ όνομα κι άλλος τη χάρη. Ξέρεις τι πειθαρχία και τι αυστηρότητα χρειάζεται ένας ζωγράφος για να μάθει να οργανώνει το χώρο του στον καμβά, ένας ηθοποιός για να υποδυθεί το ρόλο του κι ένας μουσικός ή ένας χορευτής για να εναρμονιστεί με το υπόλοιπο σύνολο; Μιλάμε για αμέτρητες ώρες μοναξιάς, πειραματισμών, προσπάθειας κι εξάσκησης.

Αναφορικά με μένα, θέλω να πιστεύω πως είμαι περισσότερο αυστηρός με τον εαυτό μου, παρά με τους άλλους.

 

 

Πηγή έμπνευσης

 

― Από που πηγάζει η έμπνευσή σας;

“Από παντού. Ένας καλλιτέχνης δεν ζει μόνος του, αποκομμένος από τον κόσμο. Ζει μέσα στην κοινωνία, οπότε μπορεί να εμπνευστεί από τα πάντα. Η τρέχουσα έκθεσή μου, όπως διαπίστωσες, δεν έχει κάποιο θέμα. Αποτελεί ουσιαστικά μία συλλογή προσπαθειών που έκανα μαθαίνοντας κάποια γοητευτικά μυστικά της ζωγραφικής τέχνης που έκρινα ότι καλό θα ήταν να εκτεθούν”.

 

 

― Πόσα χρόνια ασχολείστε με τη ζωγραφική; Είναι η μόνη τέχνη που σας εκφράζει;

“Η ζωγραφική, μου άρεσε από παιδί. Τη θεωρούσα πάντα μια ευχάριστη ενασχόληση. Πιο ενεργά όμως, άρχισα να ασχολούμαι μετά την αποφοίτησή μου από την Αστυνομική Ακαδημία, διότι τότε οι συνθήκες άρχισαν να γίνονται ευνοϊκότερες. Απλά είχα στη διάθεσή μου πλέον περισσότερο ελεύθερο χρόνο.

Μικρότερος είχα ασχοληθεί και με τη μουσική. Για αρκετά χρόνια παρακολουθούσα μαθήματα παραδοσιακών κρουστών στη Σχολή του Μιχάλη Κλαπάκη στο Γκάζι, εκεί που σήμερα είναι το χοροθέατρο Ροές. Μάλιστα, για κάποια χρονικά διαστήματα έτυχε να δουλέψω και σε ρεμπετάδικα, αλλά με τον καιρό διαπίστωσα ότι η μουσική δεν ήταν ο καταλληλότερος τρόπος για να εκφραστώ. Πάντως η ενασχόλησή μου με τα κρουστά, με βοήθησε ν’ αντιληφθώ καλύτερα την αξία του “ρυθμού” που έχει άμεση συνάφεια με κάθε τέχνη”.

 

 

Η εσωτερική παρόρμηση

 

― Είστε αυτοδίδακτος; Ένας αστυνομικός ζωγραφίζει;

“Αρχικά ―όπως ο καθένας― υπήρξα αυτοδίδακτος. Μία εσωτερική παρόρμηση και ίσως η ανάγκη της διακόσμησης του σπιτιού μου με ώθησε να φτιάξω κάποιους πίνακες ζωγραφικής. Το 2008 επιχείρησα να κάνω τη πρώτη μου έκθεση. Έπειτα πάλι, το 2011, ακολούθησε και μία δεύτερη, η οποία απέσπασε καλές κριτικές απ’ όσους την επισκέφτηκαν. Κάποιες νέες γνωριμίες κι ορισμένες ενθαρρυντικές παροτρύνσεις με βοήθησαν να διευρύνω τους ορίζοντές μου. Έτσι αποφάσισα να σπουδάσω δίπλα σε κάποιους ζωγράφους και να μελετήσω την ιστορία της τέχνης.

Όλα αυτά ήταν και παραμένουν μια συναρπαστική εμπειρία για μένα, διότι διαπίστωσα ότι ο χώρος της τέχνης είναι πράγματι ένας υπέροχος κόσμος, εντός του οποίου πάντα έχεις νέα πράγματα να διδαχτείς και να δημιουργήσεις. Ο Francis Bacon, ένας από τους μεγαλύτερους ζωγράφους όλων των εποχών, έδινε σχεδόν σε όλα του τα έργα τον τίτλο της σπουδής. Δεν φαίνεται να το έκανε τυχαία. Ο υπαινιγμός, ότι κάθε πίνακάς του ήταν ένα βήμα για να γίνει καλύτερος, είναι πέραν του δέοντος σαφής”.

 

 

― Ποιοι είναι οι επόμενοι στόχοι σας;

“Αν ευνοήσει η τύχη, θέλω να συνεχίσω να εκφράζομαι μέσω της ζωγραφικής εμπλουτίζοντας παράλληλα τις γνώσεις μου και να βιοπορίζομαι μέσα από την επαγγελματική μου επιλογή με
αξιοπρέπεια και σεμνότητα”.

 

 

Αστυνομικός ή ζωγράφος

 

― Τι θεωρείτε τον εαυτό σας περισσότερο, αστυνομικό ή ζωγράφο;

“Δεν είμαι ζωγράφος. Απλά μ’ αρέσουν οι εικαστικές τέχνες και προς το παρόν θέλω να συνεχίσω τις προσπάθειες εμπλουτισμού των γνώσεων και των εμπειριών μου σε αυτό τον τομέα. Τ’ αποτελέσματα
της δουλειάς του αστυνομικού, και γενικώς όσων εργάζονται παρέχοντας υπηρεσίες, όσο ωφέλιμες κι αν είναι αυτές, εν τούτοις στερούνται της δημιουργικής ικανοποίησης. Κάθε φορά που πάω για υπηρεσία, αναλαμβάνω μια κατάσταση ίδια μ’ αυτή που άφησα χθες. Μοιάζει με το μαρτύριο του Σισύφου. Είναι ένας αέναος κύκλος που δεν κλείνει ποτέ.

Αντιθέτως, όταν κάποιος δημιουργεί, είτε είναι μάγειρας, είτε γλύπτης, είτε ζωγράφος, είτε είναι γεωργός, κτηνοτρόφος ή οτιδήποτε, τ’ αποτελέσματα της δουλειάς του, τα βλέπει, τ’ αγγίζει, τα εμπορεύεται ή τα μοιράζεται κι αυτό μπορεί να προσφέρει ανείπωτη ικανοποίηση“.

 

 

 

Η ζωγραφική και η τέχνη

― Μερικοί θεωρούν τη ζωγραφική μια τέχνη, στην οποία αν εξασκηθεί κάποιος καλά μπορεί να παράγει σύντομα ικανοποιητικά αποτελέσματα. Συμφωνείτε με αυτό;

“Η ζωγραφική προϋποθέτει δουλειά και εμπειρία . Ο βίος των περισσότερων ζωγράφων ήταν γεμάτος θυσίες και κόπους. Στα μάτια των θεατών φτάνει ένα μικρό μέρος των επίμονων προσπαθειών ενός καλλιτέχνη, ίσως το περισσότερο επιτυχημένο. Διάφοροι δάσκαλοι που είχα κατά καιρούς, μου έδωσαν να καταλάβω ότι αν δεν σκίσεις χαρτιά και δεν πετάξεις έργα… δεν μαθαίνεις ποτέ.

Μερικές φορές συμβαίνει ζωγραφίζοντας, να βγει κάτι όμορφο σε λίγα δευτερόλεπτα. Αποτελεί θέμα στιγμής, τύχης, δεξιότητας ή και γούστου… Όλα λειτουργούν στην τέχνη κι αυτό είναι το θαυμάσιο. Μπορεί κάποιος να δουλεύει έναν πίνακα για μήνες, να τον απορρίψει, να το βάλει στην αποθήκη, μετά από κάποια χρόνια να τον βρει τυχαία και να θέλει να τον συνεχίσει. Ενδέχεται πάλι να δει το έργο μ’ ένα τελείως διαφορετικό μάτι, να του αρέσει δηλαδή ή να το απορρίψει εντελώς και να το πετάξει”.

 

 

 

Προσωπικές φιλοδοξίες

― Ποιες είναι οι προσωπικές σας φιλοδοξίες; Που θέλετε να φτάσετε ως αστυνομικός και ως εικαστικός;

“Η σταδιοδρομία ενός αξιωματικού εξαρτάται από τις αποφάσεις των ανωτέρων του. Κάποια θεσμοθετημένα όργανα, μας τοποθετούν σε θέσεις και καθορίζουν την ημερομηνία λήξης μας. Αντιθέτως στην τέχνη δεν υφίστανται αυτά τα εμπόδια. Ακόμα και η αρνητική κρίση του κοινού δεν μπορεί να κάμψει τη δημιουργικότητα ενός καλλιτέχνη. Στόχος μου λοιπόν είναι η δημιουργία έργων που να με εκφράζουν και η βελτίωσή μου μέσα από τη συνεχή εξάσκηση”.

 

 

― Δε θα θέλατε να ασχοληθείτε επαγγελματικά και με τη ζωγραφική;

“Ο Andrei Tarkovsky, μιλώντας για τον κινηματογράφο, που υπηρέτησε με τόσο πάθος, αποφάνθηκε ότι ήταν η περισσότερο δυστυχής τέχνη, διότι εξαρτάται υπερβολικά απ’ το χρήμα. Ο καλλιτέχνης δεν πρέπει να προσαρμόζει την έμπνευσή του ούτε στο χρήμα ούτε στο γούστο του κοινού. Επιτυχία είναι να κάνει αυτό που αισθάνεται και να το εκθέτει στην κρίση του κόσμου. Οπότε, με χαρά αυτοαποκαλούμαι ερασιτέχνης και εργάζομαι μόνο για να εκφράζω τις σκέψεις και τα συναισθήματά μου”.

 

 

Η αποτίμηση του έργου

 

― Πως αποτιμάται η αξία ενός έργου; Εσείς πως τιμολογείτε τα έργα σας;

“Αυτή την ερώτηση μάλλον θα έπρεπε να την απευθύνουμε σε έναν γκαλερίστα, γιατί ένας ζωγράφος ή ένας γλύπτης δυσκολεύεται ν’ αποτιμήσει το έργο του. Υπάρχουν έργα, που οι δημιουργοί τους είναι στενά συνδεδεμένοι μαζί τους και δύσκολα τ’ αποχωρίζονται. Μπορεί αυτά τα έργα να έχουν ιδιαίτερη συναισθηματική αξία ή να χρειάστηκαν κόπο και έμπνευση, που οι πελάτες δεν μπορούν να διακρίνουν, ίσως διότι δεν τους ενθουσιάζει και πολύ το αποτέλεσμα. Οι έμποροι έργων τέχνης γνωρίζουν καλύτερα πώς λειτουργεί ο νόμος της αγοράς και της ζήτησης, καθώς και τη βαρύτητα της υπογραφής του ζωγράφου, που υποδεικνύει τα χρόνια δουλειάς και την ποιότητα των σπουδών του”.

 

 

― Ετοιμάζετε νέα έργα; Υπάρχει περίπτωση να δούμε σύντομα δουλειά σας να εκτίθεται ;

“Όχι στο άμεσο μέλλον. Αυτά τα πράγματα θέλουν πολύ κόπο. Δουλεύω ήδη μια ενότητα έργων, που έχει τραβήξει την προσοχή της Chili Art Gallery, αλλά οι απαιτήσεις είναι πολλές και θέλει δουλειά για ν’ ανταποκριθώ. Επίσης η συμμετοχή μου σε μια ομαδική έκθεση προς το παρόν δεν προβλέπεται.

Πέραν τούτων, θα ήθελα απ’ αυτό το φιλόξενο βήμα να προτείνω την οργάνωση μιας ομαδικής έκθεσης με τη συμμετοχή έργων που φιλοτέχνησαν κρατούμενοι και αστυνομικοί. Στις φυλακές υπάρχουν πράγματι σπουδαίοι καλλιτέχνες, οι οποίοι δημιουργούν αριστουργήματα. Κατά καιρούς έχω επισκεφτεί τις εκθέσεις τους και μάλιστα έχω αγοράσει μερικά έργα τους. Μία τέτοια κίνηση θα προκαλούσε ενδιαφέρον, σχόλια και χρήσιμα συμπεράσματα για την κοινωνία που έχουμε διαμορφώσει και τον τρόπο που επιλέξαμε να ζούμε.

Όπως άλλωστε έγραψε και η εικαστικός Άτζη Καρατζά στο δελτίο Τύπου που συνέταξε για την έκθεσή μου “έτσι κι αλλιώς η αγάπη είναι, που θέλουμε να νικάει και να μη φυλακίζεται.”

Ο τίτλος αναφέρει ότι ένας αστυνομικός ζωγραφίζει. Και πράγματι, η δουλειά του Κώστα Μίχου, είναι η τρανή απόδειξη.