Ο κορονοϊός βγήκε παγανιά, θερίζει ψυχές. Η θανατηφόρα πανδημία σκόρπισε θάνατο, τρόμο κι έπεσε …περενόσπορος, αδειάζοντας την Αθήνα!
Ο κορονοϊός βγήκε παγανιά, θερίζει ψυχές
Ο κορονοϊός βγήκε παγανιά, θερίζει ψυχές
Ο κορονοϊός βγήκε παγανιά, θερίζει ψυχές . Θυμάμαι όταν ήμουν μικρός, άκουγα μια φράση τόσο από τους δικούς μου ανθρώπους, όσο και από τον περισσότερο κόσμο. Θέλοντας να χαρακτηρίσουν ένα γεγονός που έχει επηρεάσει σοβαρά μια κατάσταση κι έχει προκαλέσει μεγάλη ζημιά κι εξαφάνιση. ‘Έχει πέσει περενόσπορος…”. Ο κορονοϊός βγήκε παγανιά, θερίζει ψυχές κι έπεσε …περενόσπορος.
Του
Βασίλη Τριάντη
Και καθώς είδα και πάλι την ερμηνεία του στο λεξικό, διάβασα ότι πρόκειται για μια συχνή ασθένεια φυτών που οφείλεται σε ομώνυμο μύκητα και που προκαλεί στα φύλλα ακανόνιστες καφεκόκκινες κηλίδες. Τα φύλλα κιτρινίζουν και πέφτουν. Πανδημία με λίγα λόγια…
Τώρα θα μου πεις τι σχέση έχει ο περενόσπορος με τον κορονοϊό; Σίγουρα καμία. Απλά δανείζομαι τη φράση περί του περενόσπορου για να περιγράψω το τι έχει επιφέρει η πανδημία του κορονοϊού στην Ελλάδα, στην Αθήνα, όπου ζω. Άδεια και νεκρή πόλη… Και όχι μόνο. Σε όλο τον πλανήτη…! Έχει πέσει περενόσπορος…
Μένουμε σπίτι
Στην αρχή της εκδήλωσης της εξάπλωσης του ιού, εκεί κάπου στα τέλη του Φεβρουαρίου 2020, όλοι είχαμε πάρει αψήφιστα το όλο θέμα. Έλα μωρέ. Και τι έγινε έλεγαν οι περισσότεροι.
Μας κοροϊδεύουν για μια ακόμη φορά. Όταν όμως άρχισαν οι γιατροί αλλά και ο ίδιος ο πρωθυπουργός, Κυριάκος Μητσοτάκης, να προβαίνουν σε επίσημες ανακοινώσεις ότι ο ιός είναι θανατηφόρος και πως όλοι πρέπει να κλειστούμε στα σπίτια μας, τότε μάλλον την ακούσαμε όλοι.
Εκλεισαν τα πάντα, με κυβερνητική εντολή από γυμναστήρια μέχρι μικρομάγαζα. Εκτός από τα καταστήματα τροφίμων, βενζινάδικα κλπ. Και η εντολή “Μένουμε σπίτι” κυριάρχησε. Κι αυτό για να μην εξαπλωθεί πολύ ο ιός, να μην μπλοκάρει το σύστημα υγείας. Και εν τέλει, να μην πεθάνουμε βρε αδερφέ και να τη βγάλουμε καθαρή…!
Περισσότερα θέματα για Deep Thoughts, δες ΕΔΩ
Η αγωνία του ρεπόρτερ
Την αγωνία ενός ρεπόρτερ για τα δρώμενα αλλά και την έμφυτη τάση του να ζήσει από κοντά τα όσα διαδραματίζονται στην έξαρση των γεγονότων και να μεταφέρει στον κόσμο ότι δει και ότι ακούσει την ώρα ή την χρονική στιγμή που εκδηλώνεται το γεγονός ή τα γεγονότα, κανείς δεν μπορεί να του το απαγορεύσει. Όπως επίσης και κανείς δεν μπορεί να τον σταματήσει να κάνει το έργο του ή αν θέλετε το λειτούργημά του. Το ίδιο ένιωσα κι εγώ το πρωί της Πέμπτης 19 Μαρτίου 2020. Σχεδόν 20 μέρες μετά την εκδήλωση της πανδημίαςστην Ελλάδα και συγκεκριμένα στην πρωτεύουσα όπου ζω και είναι η δραστηριότητά μου. Πήρα λοιπόν τη μοτοσικλέτα μου και τη φωτογραφική μου μηχανή και λαμβάνοντας τις προφυλάξειςπου χρειάζεται, από την καραντίνα της πανδημίας του κορονοϊού, κατέβηκα στον κέντρο της Αθήνας για ρεπορτάζ.
Μεσημέρι στο κέντρο της πρωτεύουσας
Πρωί, περίπου 11.30. Μια ώρα που η Αθήνα συνήθως σφύζει από ζωή, κίνηση με τα αυτοκίνητα, τα μηχανάκια, τα μέσα μαζικής μεταφοράς ασφυκτικά γεμάτα. Με πολύ κόσμο με λίγα λόγια… Αυτό που αντίκρισα, ήταν μια σκέτη απογοήτευση. Μια νεκρή και άδεια πόλη. Άδειοι δρόμοι. Αραιά και που κάποιοι κυκλοφορούσαν. Και όπως φανερώνουν τα πράγματα ο κόσμος μάλλον άρχισενα αντιλαμβάνεται ότι υπάρχει πρόβλημα κι έχει περιορίσει τις μετακινήσεις του. Άλλωστε, μετά την κυβερνητική εντολή, έκλεισαν και τα καταστήματα κι αυτό συνετέλεσε στο να αραιώσει και ο κόσμος.
Κι αφουγκραζόμενος τη φωνή του κόσμου που είναι κλεισμένος στο σπίτι, αντιλαμβάνομαι ανθρώπους να βρίσκονται στα …κάγκελα. Έτοιμους να λαλήσουν γιατί αυτό που συμβαίνει είναι πρωτόγνωρο για τις γενιές ανθρώπων που έχουν γεννηθεί από το 1960 και πέρα. Κλεισμένοι, ή να προτιμάτε φυλακισμένοι στο σπίτι τους. Οι παλιότεροι, όσοι ζουν, έχουν ζήσει και κατοχή, πείνα, χολέρα, δράματα…
Μέχρι τη στιγμή που γράφονταν οι γραμμές αυτές, δεν είχε απαγορευτεί ολοκληρωτικά η κυκλοφορία του κόσμου στους δρόμους και επιβολήπλήρους καραντίνας. Είχαν όμως κλείσει τα σύνορα. Κλείδωσε όλη η Ελλάδα.
Απαγόρευση ταξιδιών από και προς τη χώρα. Κλείνω το κείμενο αυτό, παραθέτοντας τις φωτογραφίες του ρεπορτάζ που έκανα τη συγκεκριμένη μέρα από τους άδειουςμεγάλους δρόμους του κέντρου της Αθήνας, με την ελπίδα, όλα να κλείσουν ομαλά και να θυμόμαστε όλοι μας αυτό το γεγονός σαν ένα κακό όνειρο…!
Με την ευχή να ζούμε όλοι, ανανεώνουμε το ραντεβού μας για το επόμενο άρθρο γύρω από την πανδημία…! Το μόνο βέβαιο πάντως είναι ότι από δω και πέρα αλλάζουν πολλά στη ζωή μας και η αγωνία μου σαν δημοσιογράφος, είναι τι άραγε παραπέρα μας περιμένει και ήδη ξεκίνησα να ψάχνω… Θα δείξει…!
Facebook Comments Box
